Barok Heykel Sanatı

Barok sanatta yaygın olarak karşımıza çıkan heykel, özgün bir estetik üslupla yapıların görünümünü
tamamlamıştır. Şehir meydanlarına, saray bahçelerine, kiliselere heykeller yapılmış, büyük çeşme ve havuzlara
süs ögesi olarak yerleştirilmiştir.

Heykelller dönemin sanat anlayışına uygun olarak hareketli ve coşkuludur. Işık-gölge etkisiyle jestmimik
ve elbise kıvrımları abartılıdır. Heykellerde genellikle mermer, nadiren tunç ve ahşap kullanılmıştır.
Zarif ve detaylı işlenmiş vücut oranları aslına uygundur. Heyecan, korku, şiddet gibi ifadeler abartılıdır.
Bunların yüz ve vücutta gösterilmesi sanatçı için çok önemlidir.

Barok heykelin en büyük temsilcisi Lorenzo BERNİNİ
(1598-1680)’dir. Heykeltıraş ve mimar olan sanatçı, heykellerinde
insan teninin bütün canlılığını ve sıcaklığını yansıttığından
MİCHELANGELO ile kıyaslanacak duruma gelmiştir. En
tanınmış eserleri; “Apollon ve Daphne, Azize Theresa’nın Kendinden
Geçişi (285. görsel), David ve Kardinal Portresi”dir.
Barok heykel sanatının diğer temsilcileri: Fransız heykelci
Pierre PUGET (PÜje), Francois GİRARDON (Gİrardo),
Antonie CAYSEVOX (Seysevo)’dur.